4330 ter plaatse...

Als er dingen gebeuren in ons leven, en met name heftige dingen, dan reageren wij daarop op onze eigen manier. Niet iedereen is hetzelfde dus ook onze manier van reageren is anders. De manieren hoe we kunnen reageren zijn vaak in drie categorieën in te delen: vluchten, bevriezen of tot actie overgaan. Je begrijpt dat voor het brandweerwerk het laatste wel erg belangrijk is, anders kunnen we de klus niet klaren. Overigens kan het voorkomen dat wanneer je gemoedsstemming er niet naar staat, je toch in een van de eerste twee reacties schiet. 

Tegenwoordig hebben we naast deze drie nog een vierde reactie, en dat is de ‘ik ben het gelukkig niet, maar deel het wel met de wereld’ reactie. Met de opkomst van de digitale snelweg en de social media vlucht waar we nu in zitten, vluchten we niet, bevriezen we niet, maar gaan we ook niet tot actie over. We gaan staan filmen of foto’s staan maken. Nu is natuurlijk de grote vraag: waarom doen we dit? Waarom delen we het leed van een ander met al je ‘vrienden’ op je social media? 

Daarnaast belemmerd het vaak ook de inzet van de hulpverleners. En dat hoeft nog niet eens te zijn omdat je verschrikkelijk in de weg loopt of staat. Maar het doet ook wat met hulpverleners als ze ongevraagd gefilmd worden, wij moeten focus hebben op wat we doen en niet bezig zijn met hoe kom ik over op al die filmpjes,  wat registreren ze allemaal en met welk doel? Sommige mensen hebben er hun werk van gemaakt denk bijvoorbeeld aan HV-Zeeland of 112 Zeeland. Ook wel eens lastig maar deze mensen werken met een ‘ethische code’ zodat ze weten wat wel en wat niet gepubliceerd kan worden. Ook hier geldt ‘bezint eer ge begint’ (met filmen).

Koen Harlaar
Vrijwilliger brandweer